Minusy miejscowego stosowania antybiotykoterapii:
- częste reakcje alergiczne wywoływane miejscowo
- niewielka penetracja antybiotyku w głębsze warstwy skóry
- podanie miejscowe może powodować powstawanie opornych szczepów bakterii bytujących na skórze (np. gronkowiec), które mogą się rozprzestrzeniać i być przyczyną uogólnionych zakażeń.
- podanie antybiotyku miejscowo może zaburzać naturalną florę skóry, która “stoi na straży” bezpieczeństwa i nie dopuszcza do jej kolonizacji przez patogenne drobnoustroje.
- Poprzez stosowanie i powszechny dostęp do antybiotyków używanych nie tylko miejscowo oporność bakterii wzrasta a sam zasób antybiotyków się kurczy
- Nie należy stosować antybiotyków miejscowo na rozległe, zwłaszcza głębokie zmiany skórne, owrzodzenia. W takich przypadkach można zastosować szereg preparatów antyseptycznych o udowodnionym działaniu przeciwbakteryjnym (np. podchloryn sodu, preparaty srebra).
Antybiotykoterapia miejscowa w leczeniu ran zalecana jest wyłącznie w szczególnych okolicznościach, np. w przypadku ran z odsłoniętymi kośćmi lub ranami penetrującymi do kości i może być przeprowadzana tylko przez wysoce wykwalifikowany zespół terapeutyczny.
Nie istnieją dowody naukowe mówiące o skuteczności miejscowego leczenia ran antybiotykami. Natomiast zgodnie z obecnym stanem wiedzy – miejscowo stosowany antybiotyk nie jest w stanie przedostać się przez warstwę biofilmu, a więc osiągnięcie terapeutycznego stężenia antybiotyku w ranie nie jest możliwe.